Kapchai en kyayzu tinbarde

Ja, het is zover, hier is mijn (waarschijnlijk) laatste langdradige, uiterst vermoeiende en gedetailleerde blog. Maar zoals ik al in het begin zei, lezen doe je op eigen risico en dit geldt nog steeds. Je kan er ook voor kiezen om naar mijn langdradige, uiterst vermoeiende en gedetailleerde verhalen te luisteren als ik terug ben, fijn he dat je deze keuze hebt ;-).

Ik heb inmiddels, mijn favo country tot nu toe, Laos verlaten. En ja zoals velen hebben kunnen zien op social media, ik heb de motorbike loop gedaan! Vet trots op mezelf, want ik vond het echt retespannend. Niet alleen het rijden zelf en alles wat er mis kon gaan, maar ook de voorwaarden bij technische problemen waren niet erg gunstig. Alles zo’n beetje zelf betalen, jaiks, als dat gebeurd ben ik de sjaak. Maar ik kan jullie en mezelf geruststellen, het is allemaal goed gegaan! Op een bosje inrijden en bijna onderuitgaan in het donker op een weg met enorm veel kuilen na ging het vlekkeloos. Uiteindelijk vertrokken Anniek en ik samen met Anthony, een Duitse jongen van 19 jaar, maar hij loodste ons al snel en stiekem vonden we dat niet heel erg. Anniek en ik hadden hetzelfde tempo en waren enorm aan het genieten van de prachtige natuur. Grotten hadden we al genoeg gezien in ons leven dus de meeste sloegen we over. De eerste rijdag was niet heel lang en de weg was erg goed, wat heel fijn was om er even goed in te komen. Er was ons verteld dat we moesten overnachten bij Sabaidee guesthouse aangezien de meeste mensen daar verbleven en er een hele lekkere en gezellige BBQ wordt bereid elke avond. Dus natuurlijk namen we deze info voor waar aan. We kregen weer een uiterst romantisch hutje en de BBQ was inderdaad heerlijk! Lekker westers met eigengemaakte pizza, brood, frietjes, vleesspiezen, salade noem het maar op! Allemaal aan een lange tafel buiten bij een vuurtje (dat vuurtje was absoluut niet nodig voor de hitte, maar blijkbaar voegt het iets toe aan de sfeer ofzo).

Dag 2 was ons doel de cool springs en het bereiken van de Angklor Cave. Ja dat is een grot en ja die gingen we wel bezichtigen, vooral omdat deze erg gigantisch schijnt te zijn en je weer een andere ervaring hebt aangezien je er met een bootje doorgaat. De cool springs waren erg verfrissend en mooi, maar met nog 40km te gaan tot de grot sloeg het weer om. En wij als Nederlanders ruiken de regen in de lucht. Dus we besloten om te schuilen....45min later had het een beetje geregend maar de lucht was nog steeds dreigend. Normaal gaat het hier of tekeer of het is rustig, dit druilerige onvoorspelbare weer was even heel onhandig. Toch besloten we om half 6 om nog richting de grot te gaan. 40km waarvan we wisten dat een gedeelte geen goede weg was. Als een malle gingen we er vandoor. Ik met mn geweldige poncho aan en Anniek achter mij lachend natuurlijk. Het ging prima, al waren de smalle bruggetjes een uitdaging en moest er hier en daar een kuil ontweken worden, maar toen het donker werd werd het lastiger. En de weg werd steeds slechter. Met nog 5km te gaan ineens een diepe kuil, rem! Slip! Gas!? Ja shit als je de rem inknijpt kan het zijn dat je ook gas geeft, dat doe ik dus als ik schrik en dan wordt het erg lastig om stil te gaan staan. Maar gelukkig, schrik niet, het ging net goed, niet gevallen geen enorme wonden. Je ziet genoeg mensen lopen met enorme schaafwonden en verbanden overal en dan weet je al genoeg: motorbike accident. Wij konden heelhuids en gesloopt inchecken en vervolgens nog een uur wachten op ons eten, wat in Laos heel normaal is en waar je een soort van gewend aan raakt. De kip moet nog geplukt worden of er moet nog iemand op een scooter naar de moestuin rijden ofzo. Na deze enerverende dag bedachten en besloten we om dezelfde route terug te gaan rijden en niet over de saaie snelweg te gaan. Dit betekende wel dat wat we dag 2 hadden gereden in ongeveer 9,5uur (incl cool springs) op dag 3 nog moesten doen na ons bezoek aan de grot. En 1 ding wist ik zeker, ik wilde niet nog een keer in het donker aankomen.

Dus dag 3 werd aanpoten. Om 8 uur waren we de eerste klanten bij de grot. Hop bootje in, lamp op je kop en gaan met die banaan. Af en toe was het zo ondiep dat onze gids eruit moest om ons over een rotsje heen te duwen, wat ter info altijd lukte. We verwachtten een mooi plaatje aan de andere kant van de grot maar dit viel eigenlijk nogal tegen. Dus eigenlijk zit je ongeveer 30 tot 40 min in een bootje (x2 heen en terug) in een donkere grot met een kleine lamp op je kop waar je bijna niks mee ziet. En dat is leuk? Nou dat is ook best een beetje eng zeker omdat ik mn balans moeilijk kon vinden, maar het was ook een unieke ervaring en ik ben blij dat ik het heb gedaan. Om 10:30 konden wel alweer gas geven. Eerst rustig over de kuilenweg, maar met daglicht ging dit een stuk makkelijker, en na de eerste 40km gingen we los. Lekker crossen door de bergen, door de dorpjes, altijd even zwaaien en natuurlijk met de nodige stops. We dronken wat bij een aardige mevrouw die echt haar best deed om met ons te communiceren, maar zelfs google translate kon ons niet helpen. Beetje jammer, maar ze was zo lief en onze dag was gemaakt. Doordat we vliegensvlug de bergen doorcrosten en we onze motorbike inmiddels goed aanvoelden kwamen we ruim op tijd aan bij Sabaidee guesthouse. Ons hutje was dit keer iets primitiever maar ook een hurktoilet kunnen we inmiddels aan. De BBQ was weer heerlijk en doordat de temperatuur weer wat gedaald was vandaag voegde het vuurtje dit keer ook wat toe op het warmtevlak. Dag 4 reden we sightsee-end terug, we wilden niet dat het voorbij was, maar op een gegeven moment wilden onze billen dat wel....we waren er weer bij Travelerslodge, veilig en wel, heel blij met deze mooie ervaring, dankjewel Laos, kapchai!
Na 1 nacht in de Travelerslodge pakte ik de bus naar Vientiane waar ik kon wachten op mijn vlucht naar Mynmar. Ik deed nog twee leuke ochtendwandelingetjes, had nog een afscheidsdiner met Anniek en het volgende en laatste avontuur kon beginnen.

En daar ben ik dan, in Myanmar. Iedereen die ik ontmoette die hier was geweest was positief en die positiviteit was meteen te voelen. Mijn taxichauffeur was lief en hing meteen een beetje de tourguide uit. Hij wilde me niet alleen laten totdat ik de voordeur van mijn hostel had gevonden, maar een andere local nam dit van hem over. Al 2x heb ik gedineerd/geluncht met een local omdat ze het zo interessant vinden om met een toerist te praten. De mensen zetten een stapje op zij als ze het idee hebben dat ze in de weg staan, ze lachen vriendelijk als jij lacht en ze willen je graag helpen als ze dat kunnen en aan je duidelijk kunnen maken. Want je begrijpt, Engels is hier niet de voertaal, sterker nog, medewerkers in hotels hebben er nog veel moeite mee, maar ze proberen en ze leren. Ik heb 2 dagen de stad ontdekt in de bloedhitte. 38/39 Graden en de locals riepen allemaal, “hot today!” Ze roepen vaak “hello” en “where you from?” “ah Holland, footballcountry!” Ik bezocht wat marktjes, het nationaal museum, een meer en een shoppingmall! En niet om te shoppen, maar om van de airco te genieten en van de mensen die van dit luxe shoppingmall genieten. Zo te zien net geopend en eigenlijk een toeristische attractie voor de locals, geweldig. Yangon is aan het ontwikkelen en dat kun je zien. De westerse restaurants en winkels komen te voorschijn, nu zeker nog in de minderheid, maar ben heel benieuwd hoe dit over 5 of 10 jaar is. 

Ik vertrok nog voor 2 dagen naar het strand voordat Stephanie kwam. Even verkoeling opzoeken, want van badderen in je eigen zweet word je echt heel moe. Ik regelde een hostel met zwembad en dicht bij t strand! Zelfs een nacht in mn eigen kamer, ik neem het er even van deze laatste weken (en de dorm zat vol). Weer veel lieve leuke mensen ontmoet en hier en daar wat tips gekregen. De omgeving nog verkend op de fiets, wat de beste grap van de dag was voor de locals, en verder heerlijk genoten van het zwembad en af en toe ook van happy hour. Ohja de busrit naar Ngwe Saung (het strand) was ook een hele ervaring aangezien de buschauffeur een busrit van 7 uur in 6 uur wilde doen met gevaar voor eigen en ons leven. Maar ik mag niet te veel klagen want inderdaad we hadden een uur ingelopen en ik en mn spullen waren nog heel. De terugweg was gezellig met mn Poolse buurvrouw, al kreeg ik een beetje een groen gezicht van de bochten, ook dat weer overleefd! Het moet niet gekker worden... Nu is mn lieve lieve vriendinnetje Stephanie gearriveerd en gaan we samen dit prachtige land en volk beter verkennen en leren kennen. Deze verhalen kan ik jullie thuis vertellen, want dit is mijn laatste avontuur. Myanmar is nu al mooi, kyayzu tinbarde (dankjewel) Myanmar, dat je mij en ons ontvangt en ons meeneemt in een andere wereld.....