Vietnam style

Lieve iedereen,

Het duurde even, maar ik ben (mentaal en fysiek) weer op beide benen geland. Na bijna 2 weken in Vietnam snap ik een beetje hoe de dingen werken hoe de verschillende geldbriefjes eruit zien en heb ik voor het eerst in mijn leven zelf op een scooter gereden!

Het begon allemaal wat minder fleurig. Ik kwam aan in Hanoi en het leek een goede start met normale toiletten (geen hurk) en een modern vliegveld. Maar al snel keken er 5 Vietnamezen erg chagrijnig toen ik mijn laatste Maleisische ringit wilde inwisselen voor Vietnamese Dong, wilde de erste 3 ATM’s mij ook geen geld geven en kon niemand mij vertellen waar mijn local bus17 vertrok. Na veel heen en weer geloop eindelijk een paar dong op zak en veel korte irritante ‘gesprekken’ later stapte ik een beetje huilend (ik overdrijf niet) een andere local bus in. Ik was moe, ik was echt beland in Azië en niemand die Engels sprak die mij kon helpen ik zat er ff doorheen. Dan neem je niet de juiste bus, word je ergens gedropt en kan je gelukkig met je laatste restje Australische roaming data opzoeken welke bus je nog meer moet nemen om bij je hostel te komen. Na een 2e bus en 20 min lopen kwam ik er eindelijk. Hostel zag er gelukkig goed uit en ik kreeg een warm welkom, wel moest ik nog 2 uur spenderen voor ik kon inchecken.

Hanoi greep me meteen bij de keel. Ik wist niks van dit land, niet hoeveel dingen kosten en of je nou met dollar of dong betaalt. Maar ook niks over hun gewoontes. Nou ik kan je vertellen, in de stad houden ze van drukte en chaos. Motorbikes everywhere, iedereen toetert en wil laten weten dat ze eraan komen (zie video). Als je wil oversteken moet je gewoon gaan maar wel in eenzelfde tempo zodat iedereen kan anticiperen op jouw oversteekgedrag. De toeters en bellen maakten me compleet overprikkeld en daarom was ik blij dat ik na de middag Elise leerde kennen. Ja, weer een Nederlandse, maar in dit soort situaties is het heel fijn als je je kan uiten in je eigen taal. Elise begon ook net aan haar Vietnam avontuur al was ze al iets langer in de stad dus kon ze me wat mooie plekjes laten zien en wat vertellen over de gebruiken. Ze reist iets sneller door het land, waardoor ik net iets achter haar aan reis, maar wie weet komen we mekaar nog ergens tegen. Het was in ieder geval erg gezellig en het maakte mijn eerste twee dagen een stuk mooier;-). 

Na 3 nachten vertrok ik naar Sapa nog noordelijker. Iedereen die terugkwam riep dat het veel te koud en mistig was maar de weersvoorspellingen waren goed dus ik durfde het aan. En inderdaad ik had geluk, de zon begon meer en meer te schijnen en de mist trok langzaam weg. Na een verwarrende ervaring in de sleeperbus(die overdag reed) een taxi gedeeld met een andere Nederlandse en vervolgens mijn homestay opgezocht. Dit was een geweldige ervaring. Slapen en eten bij een gezin thuis met meerdere backpackers. Een prachtig uitzicht en een prachtige locatie om een trekking te starten. Met een Ier, 2 Duitsers en een Tsjech gingen we op pad, door de modder, door de rijstvelden, spring!, langs de waterval door bambuforest en geeïndigd in een dorpje voor lunch. Modderig, bezweet en een beetje verkleurd kwamen we veilig terug in de homestay, waar de biertjes koud stonden en het avondmaal bereid ging worden. Heerlijke spring rolls, groentes, rijst, vlees, van alles kwam op tafel en dochterlief van 3 jaar zat naast mij, dus ik zat goed. Mijn laatste dag vertrok ik naar het centrum om dat ook gezien te hebben en de bus makkelijk te halen de volgende ochtend. Wandelend van mijn homestay naar het volgende hostel had ik 8 km lang een geweldig uitzicht (zie video). Wel moet ik toegeven dat ik nog niet helemaal het geweldige reisgevoel had in Vietnam. Over het algemeen waren de Vietnamezen niet bepaald aardig en het was altijd een ongeregeld zootje. Je bent constant wantrouwend omdat ze je ook constant willen afzetten en ik was al bestolen in Hanoi (8euro uit mn portemonnee gegapt terwijl ik ergens voor betaalde, maar toch). Dit gevoel werd niet beter toen ik in eerste instantie niet mee mocht in mijn bus waar ik voor had betaald, uiteindelijk toch gelukt en ondanks overboekt (?) stapten er een paar Vietnamezen uit de bus zodat de toeristen konden instappen.....ja..ja..... Elke keer weer vraag je je af of de bus wel komt of je nog ergens meer moet betalen en of ze je uberhaupt iets gaan uitleggen over hoe dingen werken.

Maar goed ik kwam weer terug in Hanoi en wist nu gelukkig goed mijn hostel te vinden. Ik kon weer genieten van mijn gratis pannenkoek met banaan en honing in de ochtend en ik vertrok de volgende dag meteen naar Cat Ba. Mijn hostel had mijn was geregeld al was t wel door elkaar gemixt met dat van een ander maar dat maakt niet. Het was weer wat schoner en frisser en bijna helemaal droog (ja niet te veel verwachten he). De bus naar Haiphong waar we de ferry naar Cat Ba namen was ook weer een ervaring op zich. De mensen pasten er net in, maar voor de bagage was eigenlijk geen ruimte berekend, dus alle tassen in het gangpad en een leuke stoelendans en tassendans als we een plaspauze hadden. Na de plaspauze kwam ik naast Judith te zitten en ik greep mijn kans. Ik begon tegen haar aan te lullen als een malle, maar t werkte, ze is namelijk nog steeds niet van me af. Judith is 26 komt uit Frankfurt en is 6 weken alleen aan het reizen, zonder haar vriend. Ik vind het zo goed dat ze dat doet, puur voor haar zelf en de levenservaring. Wat ik doe is niet hetzelfde, ik houd gewoon 1 lange vakantie zonder specifiek levensdoel ;-). Ze heeft rechten gestudeerd al moet ze straks nog meer examens maken en ook gaan werken. Een lieve, wat stille meid. In het begin wist ik niet zo goed of ze het wel fijn vond dat ik naar haar toe trok, dus ook al was ik in de buurt ik hield ook een bepaalde afstand. Ik kwam haar op t eiland weer tegen en boekte zsm dezelfde boottour voor de volgende dag het broertje van HaLong Bay in. Ook zou ik de 3e nacht in haar hostel verblijven omdat dat hostel al die tijd al mijn voorkeur had maar vol zat. Tot die tijd had ik mijn eigen kamer in een hotelletje, ook zeker geen straf en nog zelfs goedkoper dan die dorm in het hostel, maar geen ontbijt en dat is toch wel een belangrijke. Zeker bij le Pont hostel want daar hebben ze een buffet en mag je zoveel pannenkoeken, toast met jam, fruit en sla eten als je wil. Maar goed terug naar de activiteiten. Leuke boottocht maar het weer was deprimerend. Regen, wolken, mist. Toch stapten we heel stoer de kayak in en genoten we ondanks het weer van het uitzicht. Monkey Island stelde niks voor, een paar apen en een klim op een heuvel die te gevaarlijk was waardoor wij slim beneden bleven. Het zwemstrand was voor sommigen leuk maar niet voor mij, ik had het voor het eerst in 7 weken echt koud en niet leuk koud meer. 

Volgende dag was het dan eindelijk zover, Judith had gevraagd of ik mee een motorbike ging huren. Samen met Renee (Australische), Sam (Australisch) en Andrew (Canadees)gingen we op pad. Een korte les en hop daar ging ik, met mn prachtige bijna Hello Kitty helm en roze poncho (meer voor de warmte dan voor de regen). Vond het op de heenweg nog wel spannend, maar op de terugweg ging de snelheid er ff goed in. In de tussentijd waren we bij het national park helemaal omhoog geklommen! Helaas begint mn lijf (en blessure) na SaPa en nu Cat Ba hikes wel een beetje te protesteren, maar het uitzicht was geweldig. 

Het was een hele gezellige dag en eindelijk kwam er schot in de zaak. Ik ontmoette aardige backpackers, de Vietnamezen deden soms wat meer hun best en ik voelde me een stuk beter. Ik besloot met Judith na Cat Ba mee te gaan naar Hue en Hoi An ipv Phong Nha. Zouden erg mooie grotten moeten zijn daar maar ook erg duur om te zien en ik geniet nu liever even van goed gezelschap dan van dure grotten. Zo gezegd zo gedaan. Samen met bus-boot-taxi-bus (20uur) naar Hue. De sleeperbus was weer een aparte ervaring. Ze beloofden ons een goeie bus met wc. Nou deze bus was de meest basic sleeperbus die ik tot nu toe had gezien en ik had alleen nog maar sleeperbussen overdag meegemaakt kun je nagaan. Het toilet konden we niet gebruiken en de plaspauzes waren soms ook gewoon langs de kant van de snelweg....tja je bent in Vietnam of je bent in Vietnam. Helemaal gesloopt moesten we nog 30 min met backpacks wandelen naar ons hostel. Voortaan pakken we de taxi.. Hostel was erg mooi, weer een soort van dorm in een hotel. Super lief personeel en een goede aanbeveling voor lunch, was heerlijk. Treinticket voor volgende dag geregeld en nog even langs de oude stad gewandeld. Maar we waren gaar dus een nodige koffiebreak en daarna weer eten waren de andere activiteiten van de dag. Nu met taxi, trein en bus aangekomen in Hoi An en zoals iedereen al zij heel erg leuk! Maar die foto’s en verhalen bewaar ik voor de volgende blog. 

Ik zal proberen vaker een korte video te plaatsen om jullie nog meer een beeld te geven. Het gaat in ieder geval steeds beter hier in Vietnam. Gezelschap is erg fijn want ik voel me alleen niet erg op mn gemak in dit land. Gelukkig worden de mensen in centraal Vietnam al een stuk vriendelijker en zwaaien veel schattige kindjes onze kant op, dat maakt het ook een stuk fijner, want in het noorden voelde ik me totaal niet welkom. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat, maar dat gaan we zien....

Liefs