Het busje en de ANWB

Dames en heren, jongens en meisjes, ga er maar even goed voor zitten. The adventures of our roadtrip, starring: Hélène, Amanda, Lizanne (driver) en Nikki (driver2).

Op een prachtige maandagochtend vertrokken Lizanne, Amanda en ik vanuit het hostel opgewekt richting Lucky Rental waar we de 4zitter en de 4sleeper Lucky Roamer tijdelijk in ons bezit zouden krijgen. Hélène werd gedropt door haar Franse vrienden en na de afrekening die goedkoper bleek dan we dachten begonnen we onze trip. Het verliep allemaal voorspoedig. Natuurlijk moesten we eerst eten en de nodige supplies inslaan, zoals jerrycans gevuld met extra fuel en heel veel water, en moesten we wennen aan het links rijden en het rijden in een campervan op zich. Maar dat leek ons goed af te gaan. De kangoeroes bleven gelukkig nog even van de weg en na een korte stop in Lancelin en beslissing om het sandboarden op de terugweg te doen konden we de sunset gaan bekijken in the Pinnacles. Prachtige fossielen van een oud bos rijzen op uit de woestijn. Mijn rugzak werd een bezienswaardigheid op zich met alle vliegen erop, maar op dag 1 kan je nog alles hebben. Na de sunset voorzichtig maar snel naar de camping gereden in Cervantes. Best even zoeken als je voor het eerst je auto moet uitklappen in het donker maar zowel het rooftop bed als het bed in the campervan waren opgemaakt. De eerste warme nacht zat er al weer op. We leerden mekaar steeds beter kennen. Amanda nog maar 19 maar al bijna 6 maanden aan het reizen in Australië is een vloeiend Engels sprekende Fin en redt ons altijd uit de brand als er iets op internet opgezocht moet worden, want zij heeft de beste phone reception. Ze gedraagt zich als iemand van midden twintig behalve als er een insect in beeld is dan denk je dat de meest giftige slang die er is op ons afkomt. Hélène is een typetje op zich. 28 Jaar en sinds september geen baan meer. Ze is de gekste van het stel en daarbij misschien de meest kinderlijke, ook het feit dat haar Frans-Engels niet altijd even sterk is levert hilarische situaties op. Lizanne, 25, een nuchtere Hollandse meid ook al een aantal maanden aan het reizen, houdt altijd het hoofd koel en houdt samen met mij de boel bij elkaar. Wij regelen het rijden, de fuel, wij zetten de batterij uit om ervoor te zorgen dat in de ochtend het dak ook weer dichtgeklapt kan worden. Hélène en ik waren bedbuddies en Amanda en Lizanne sliepen de eerste week boven. Tweede week draaiden we de bedden om. Echt goed slapen doe je geen enkele nacht. Het is of te warm of er zijn te veel vliegen en het is te warm (deur blijft open), het waait te hard of het bed is te hard. Maar ja dat is het avontuur! Het slapen en rijden in zo’n busje is precies wat ik wilde dus vergeet mijn geklaag;-)

En oh oh wat was het een avontuur. Na dag 2 (strandje en schattig plaatsje aangedaan voor lunch, maar vooral gereden) waren de caravan parks even verleden tijd. We wilden zo veel mogelijk op free camp sites staan. Nu denken jullie daar nog niks bij maar ik heb daar hele visioenen, trauma’s, nog steeds plasproblemen van. De eerste keer vonden we het nog wel grappig. Alleen een toilet aanwezig (lees niet doorspoelbaar en geen water), maar ook heeeeel veeeeel vliegen, die het vooral heel leuk vinden om op je lippen in je neus, in je ogen en in je oren te gaan zitten. Ook mooie grote spinnen bij het toilet, nog niet gesproken over de enkele kakkerlak. Geen licht natuurlijk en mijn zaklamp begaf het nu echt. Dag draagbare zaklamp, hoi telefoonzaklamp. En zie nachtelijke plasuitjes voor je want die maak ik bijna altijd. Een voordeel is wel de vliegen verdwijnen als het donker wordt, let op (!) nooit zonder zaklamp gaan lopen want je weet nooit wat je gaat tegen komen! Diner koken, auto verplaatsen om de wind de goede kant op te krijgen en onze rijst te laten koken en gezellig knus in de bus eten. Met een schattig tafeltje en 2 bankjes was dit zeker speciaal. Inmiddels hadden we die dag Kalbarri National Park aangedaan. Bloedjeheet en door de bouw van een skywalk was de hoofdattractie niet bereikbaar met eigen auto. Wie weet op de terugweg....we reden wat lookout points af langs de coastal cliffs (zeker mooi) alleen het snorkelpunt konden we niet echt vinden. Inmiddels wel een snorkel gekocht! Er zouden nog veel gelegenheden komen om dit te gebruiken.

Na Kalbarri 2e free campsite, oh my......de weg naast de campsite was flooded al kon je er nog wel doorheen rijden. Veel papegaaien in de bomen (leukste gedeelte), tyfus veel vliegen, niet te doen om buiten te blijven zitten of stil te staan. Wel supergrappig dat ik hier mijn Esperance tourvrienden Nori, Lydia, Matthieu en Sara weer even voorbij zag komen tijdens hun plasstop op hun Broometour. Maar terug naar de bugs. De deur van de wc zat vol met gigantische kakkerlakken, de meeste vrouwen (lees de andere 5 die er waren) gingen liever in de bosjes, daarbij kwam dat de wc bijna vol zat. Sprinkhanen en motten sprongen/vlogen in de bus als we de bus open deden en vlak voordat we gingen slapen zagen we een gigantische duizendpoot waarvan ik bang was dat deze giftig kon zijn. Na heldhaftige pogingen van mij en Hélène haalde deze de volgende ochtend niet. Wij gelukkig wel, maar hoe moet je niet vragen. Superwarm maar bang om de deur open te laten met al deze bugs. In de ochtend na wakker worden (5:30?) binnen 10 min weggereden. Ontbijten doen we wel ergens anders.....the flies were everywhere! Na deze bijzondere ervaringen hadden we voorlopig even genoeg van free camp sites. Nu spreek ik nog niet eens over het feit dat we na al dat zweten (of nouja ik zweet vooral veel) geen douche hadden gezien deze 2 nachten. Na het ontbijt in Coral Bay aan het strand spotte ik een douche en ik wist wat ik moest doen. In mn ondergoed eronder gesprongen, heerlijk verfrissend en precies wat ik nodig had.(zout water but I don’t care)

Zo even adem halen hoor, en pak er maar een theetje bij want we zijn er nog lang niet......

Plan was eerst (voor de tweede free campsite) om door te rijden naar Monkey Mia, de dolfijnenspotplek, maar de weersvoorspelling was erg bewolkt voor de komende dagen dus besloten om zo ver mogelijk door te rijden. Na het ontbijt in Coral Bay even het strand bekeken. Dit zou een van de beste plekken zijn om te snorkelen in het Ningaloo Reef. We hoefden niet eens te snorkelen en we zagen al overal stingrays! (platvissen) Nou dan die snorkel er maar bij pakken. Maar uh wat is dit, die snorkel krijg je niet in je bek en elke keer als ik onder water ging kwam er water in mijn masker en dus zout water in me eyes. Yek, burning! Hmm zou ik het verkeerd doen? Nee Amanda had dezelfde gekocht en had ook zeker problemen met haar snorkel en haar masker besloeg de hele tijd, wel iets beter dus maar zeker geen 30 dollar waard! Behoorliji balen maar goed ik hoopte nog een trucje te ontdekken. Hélène had een mooie snorkelplek gevonden maarja zonder goede snorkel konden Amanda en ik niks en Lizanne had het inmiddels ook wel gezien. Op naar Exmouth! Het meeste noordelijke stukje wat we zouden gaan zien, want daar besloten we aan de hand van de tijd dat we niet meer naar Karijini National Park zouden gaan. 2 dagen rijden om daar 1 dag te spenderen en dan maar hopen dat het niet meer overstroomd is (want het was nog steeds regenseizoen in het noorden. Hélène moest wel even bijkomen van deze 3tegen 1 beslissing maar zag uiteindelijk ook in dat het erg veel tijd en geld zou gaan kosten. Dus wat meer tijd om Exmouth te verkennen en de terugweg te doen. In Exmouth is het ook rond de 30 graden maar veel benauwder, dus heerlijk badderen in mn eigen zweet maar natuurlijk op zijn tijd een duik en weer een mislukte snorkelpoging in de zee. Ochtendwandelingetje in Cape Range was erg mooi en ja daar zijn mijn Esperance tour vrienden weer, stalkers. Maar dit geeft aan dat wij de goede plekjes bezoeken. Turquoise Bay erg blauw water maar wederom geen snorkelsucces. Verder is Exmouth heel klein, een paar restaurantjes, shops en een visitor centre met daaromheen wilde emoes, altijd leuk. Wij besloten om een keertje gek te doen en uit eten te gaan en eindigden bij ‘de beste Italiaan van exmouth’ ja er was er maar 1 maar hij was idd erg goed! En ondanks alle bugstories, en dan laat ik nogal wat voorbeelden weg en inmiddels wel een flynet gekocht(kan je over je hoofd doen zodat de vliegen niet in je gezicht komen, zie foto), hadden we tot nu toe een toptrip. Al deze ervaringen maken het het avontuur en de groep was gezellig. Toch mooi dat Facebook deze uitkomst kan bieden.

Maar toen kwam er even een kink in de kabel....de startkabel....De auto had sinds vrijdag al wat opstartproblemen, maar het reed. Op zaterdag duurde het soms 8 pogingen om dat ding aan de praat te krijgen. Dus voordat we weer on the road waren wilde we toch even dat iemand er naar keek. Dus wij belden de road assistance en zij belden 2 good looking Australians. Conclusie was: het was niet de accu maar de startmotor. We moesten mee naar de workshop waar ons verteld werd dat we een nieuwe startmotor nodig hadden en deze er op zijn vroegst dinsdag kon zijn.......het was nu zaterdag....die tijd hadden we niet we moeten nog helemaal terug naar Perth en er is nog meer te zien! Vervolgens werden we weg gestuurd zonder dat er ook maar iemand echt naar de auto had gekeken in de workshop met het advies in Exmouth te blijven(en niet te veel te starten en te stoppen) en de road assistance weer te bellen om dit te regelen. Dus dat doen we, zij zeggen ons Lucky Rentals te bellen voor goedkeuring maar zij zijn onbereikbaar in het weekend na 1 uur op zaterdag....dus wat nu? Ja dan kunnen we helaas niks voor jullie doen. Pardon!? Ik als oudste en als huurder van de auto ff goed mn best gedaan en meerdere mensen van deze road assistance gesproken maar de conclusie bleef helaas hetzelfde: blijf in Exmouth en bel Lucky Rentals maandag. Nou ik liet in het weekend al 2 voicemails achter met het hele verhaal en natuurlijk belde ik maandagochtend om 9 uur meteen op. Een nieuw onderdeel opsturen zou te lang duren dus moesten we maar gewoon proberen te rijden en het er op wagen......met zo min  mogelijk stops natuurlijk want er is altijd een kans dat de auto niet meer start. Ok, dus we hebben voor niks een dag in Exmouth gewacht (ik vond dit uiteindelijk best lekker, een dag luieren op het gras in de schaduw naast town beach, onze was doen en genieten van het zwembad van onze luxere camping), daardoor minder tijd om andere dingen te zien, we kunnen niet meer naar plekken waar geen telefoonbereik is, dus geen free campsites(misschien ook niet heel erg, maar wel een argument om geld terug te krijgen) en het feit dat ze onbereikbaar waren in het weekend slaat natuurlijk nergens op. Voorlopig kon er nog niks toegezegd worden over een refund, maar bij terugkomst konden we dit opnieuw bespreken met de manager. 
Een beetje geïrriteerd maar ook opgelucht dat de auto startte en dat we konden gaan, vervolgden we onze weg. Al snel kwamen we op een road closure vanwege flooding, maar denk maar niet dat dat bij de kruising aangegeven stond waar je een andere weg in moet slaan, nee je mag lekker weer een half uur terug rijden (dus een uur voor niks) en dan je nieuwe omweg vervolgen. En aangezien tankstations schaars zijn maakten we ons een beetje zorgen. Met 10 extra liter in de jerrycans komen we misschien 70 km verder dan met onze tank. Maar pfjoei uiteindelijk 2,5 uur later toch net gered. En elke keer startte de auto zowaar weer, soms pas na 25x proberen, maar na een startmotordansje, wissel van bestuurder en heel hard roepen “we believe!” lukt het altijd weer;-). Zo bereikten we boven onze verwachting toch nog Monkey Mia. Bleek dat je na entrance fee van het national reserve ook al had betaald om de feeding in the ochtend te zien, ik wilde daar niet per se bij zijn vanwege alle toeristen maar vooruit. Maar wij hadden geluk, tijdens onze chillmiddag op dit resort kwamen de dolfijnen een kijkje nemen met hun kleine baby, superleuk om dit mee te maken. Ook eindelijk 2 schildpadden gezien jeej! Eerst was hier wat verwarring over, in de verte dacht ik eerst een dolfijn boven water te zien komen, toen een zeehond, toen een dugong en toen we de foto lieten zijn in tye visitor centre bleek het een turtle.....hahah wij lachten ons kapot maar waren blij met deze ontdekking en gedurende de dag kwamen ze dichterbij en kon ik dit met eigen ogen ook concluderen. Wij leefden deze dag in luxe, namen een drankje tijdens happy hour, bestelden eten en aten een toetje met op de achtergrond de zonsondergang en de dolfijnen.....paradijs toch?

De volgende ochtend de feeding gemist maar de dolfijnen kwamen toch weer terug en nog wat mooie pics geschoten. Dan als de auto start op naar Kalbarri en misschien toch nog een dagtour doen daar naar de hoofdattracties van het National park. Uiteindelijk heeft alleen Hélène dit gedaan aangezien de rivier op het moment overstroomd was en bruin was en het uitzicht voor ons waarschijnlijk niet heel bijzonder zou zijn. De trip liep inmiddels ten einde, irritaties begonnen soms ook op te lopen, wat natuurlijk normaal is en mn rug vond het tijd voor een normaal bed. Nog even sandboarden in Lancelin en koalas bekijken in Yanchep National Park, die uiteindelijk niet echt wild bleken te zijn want er zijn geen wilde koalas in West-Australië :-0, en onze laatste avond was aangebroken. Een feestmaal met wraps en gehakt, tiramisu en een cider stond op het menu en we hebben nog even teruggekeken op de reis en een gezellige avond gehad. Dan rest ons nog een carwash, wat schoonmaakwerk aan de binnenkant en busje inleveren. We made it! Bij aankomst: Nog mechanical problems gehad? Uh ja, duh! Ik moest de manager maar mailen met het verhaal maar hij had al mondeling toegezegd tegen de medewerkers dat hij een gedeeltelijke refund zou overwegen. Voorlopig nog niks gehoord, maar goed we gaan het zien.

Zo eindigden het roadtripavontuur toch nog goed. De ANWB mocht dan wel een beetje raar werken en het busje had veel liefde nodig om het vol te houden, maar al met al was het weer een geweldige ervaring. Na afscheid genomen te hebben van mijn roadtrip vrienden ben ik nu onderweg naar Hanoi! Zo benieuwd wat ik nu weer ga meemaken. Internet schijnt daar nog wel redelijk te zien, dus wie weet kan ik weer skypen e.d.

Tot snel!